Als kindertolk is het zeker een uitdaging om het gedrag van je eigen kind te vertalen, zo ook dat van
mijn zoontje W.. Hij is 5 en ziet al geruime tijd monsters en spoken in de slaapkamer. Hij ziet ze
niet alleen maar in het donker hoort hij ze ook overal om zich heen. Dit begon tijdens de laatste
maanden van mijn relatie met zijn papa.

Mijn ex was erg intimiderend (psychisch), ik stond heel lang in zijn schaduw, zowel professioneel
als privé. Schaduwen nemen allerlei vormen aan, afhankelijk van hun plaats worden ze groter,
kleiner, zien eruit als monsters op de muur door hun vervormingen ... ze zijn dus erg flexibel... net
zoals ik dat was tijdens onze relatie, uit angst voor escalatie.

Maar mijn stem werd niet gehoord, wie ik was telde niet mee. Hij was overheersend en ik
onderging alles vanuit een overlevingsmodus, ik liep de muren op en herkende mezelf niet meer, ik
was vervormd. Ik ging in het licht staan, die nacht toen ik met W. vertrok na een zoveelste ruzie.
De grens was bereikt, ik zette er een streep onder en gaf aan dat ik ook gehoord en gezien mocht
worden. Ik doorbrak de muur van isolement en stapte in een wereld die voor mij nieuw was en me
innerlijke rust gaf. Ik trok het pak uit dat ik jaren geleden had aangemeten en vond mijn eigen vorm
terug, privé en zakelijk. De monsters en spoken waren van de ene dag op de andere verdwenen en
W. sliep als een roosje.

Helaas, een terugval... een dikke maand geleden kwamen ze er weer aan. Inslapen ging erg
moeizaam, lampje hier, geurverdampertje daar, knuffels die de wacht hielden,... slaaptijd werd
uitgesteld uit angst voor wat om het hoekje zou kunnen kijken. En dan ga je bij jezelf reflecteren.
De scheiding is in volle gang. Tijdens de zitting in de rechtbank werd mijn verhaal volledig van
tafel geveegd door de intimiderende houding van mijn ex en zijn advocaat. Ik kwam mijn angst
tegen, de angst om niet geloofd te worden, zoals jaren geleden want psychische littekens kan je
moeilijk zichtbaar maken met een röntgenfoto. Het zette me een stap terug. Het vonnis in verband
met de verbijfsregeling was niet gunstig voor W. maar ik ben terug in het licht gaan staan. W’s
welzijn is mijn hoogste goed, daarvoor moet ik uit mijn comfortzone komen. Angst is voor even,
spijt voor je hele leven!

Ik heb onmiddellijk mijn grenzen zwart op wit aangegeven bij de nodige instanties en mijn kijk op
de dingen zichtbaar gemaakt. Ik heb mezelf als mama in de spotlights gezet en W. aangegeven dat
hij zeker ook gezien mag worden, dat het anders zal lopen dan bij de kleine Marianne die in haar
jeugd niet gezien werd door haar intimiderende stiefvader en moeder. Niemand geloofde haar
verhaal. Die Marianne hield zich klein en ze kon niks aantonen. Nu liggen de kaarten anders:
bewijsmateriaal is netjes aangeleverd in een mapje, de muren zijn doorbroken, alles komt aan het
licht en W.... die ligt rustig te slapen in zijn bedje terwijl ik dit stukje op papier zet... vaarwel
monsters en spoken... welkom Licht!

Aangeleverd door Marianne Vervoort, kindertolk in België.

Een moeder worstelt met enorme tijdsdruk. Ze heeft behoefte aan rust. Ze vertelt dat haar dochter (2 jaar) vaak extreem agressief als zij haar verschoont. Haar dochter grinnikt dan en trapt heel hard naar moeder. Vervolgens draait de dochter haar rug toe naar moeder en wil de dochter gestreeld worden. En moeder vertelt dat haar dochter onverzadigbaar is wat eten, voeding betreft.

In de praktijk van Dorothee Helmert wordt moeder aangemoedigd om letterlijk te laten zien wat haar dochter doet. Moeder ligt op de grond zoals haar dochter dat ook doet, en moeder durft letterllijk steeds harder te trappen. Moeder gilt ineens hard, “Ga toch allemaal weg, laat mij met rust”. En verbaast zegt moeder, maar dit gaat over mijzelf!. Moeder draait net als haar dochter na een tijdje mij de rug toe en zij geeft mij toestemming om haar te strelen. Moeder lijkt onverzadigbaar wat deze voeding door aanraking betreft. Moeder ontspant steeds meer. Ze zegt, ik kom helemaal tot mezelf. Ik heb me lang niet meer zo goed gevoeld. 

Moeder komt vier weken later terug voor een vervolgafspraak. Haar dochter trapt niet meer en is net een knuffeldiertje geworden. Van het ene op het andere moment is haar dochter opgehouden met trappen. 

Aangeleverd door Dorothee Helmert, kindertolk in Nijmegen.

 
…Gaat de oorlog ooit uit jou?
13 is hij, mijn vader. 13 jaar als de oorlog begint.
‘Loop je hulpeloos verlaten aan je moeders warme hand,’ zingt Marco.
Maar hij is 6, mijn vader, als zijn moeder sterft. Zijn hart stopt met zingen.

Moeder
31 ben ik, als hij me ’s morgens vroeg opbelt. Mijn eigen moeder is gestorven. Mijn hart stopt met zingen. Ik voel voor alles zijn verdriet. En ik zorg voor hém.

Een jaar later word ik zelf, voor het eerst, ook moeder.

De dag waarna je nooit meer kwetsbaar wezen kunt, en klein…
Ze zingt al voor ze kan praten. Zo hard als ze kan. Waar ik ook ben, ik kan haar horen. Ze vindt altijd de juiste toon. Haar lied raakt me. Ze voelt mijn verdriet. Zonder woorden.

Haar eigen leventje is niet gemakkelijk. Maar ze zorgt voor mij.

Hoe hard ze ook haar best doet, ik kan haar nog niet echt horen. Ik zorg immers nog voor hém.

Dan is het moment daar. Ik ben 48 als mijn vader sterft. Het ontroert mij diep.  Mijn taak als fluisterkind is volbracht.

Er komt ruimte. Ik word kindertolk. Ik kan weer zien, horen, voelen wie ík ook mag zijn.

To make you feel my love
We staan samen op het podium. Een zaal vol publiek. We zingen Adele. Het is ons verhaal. Over hoe je als kind naar het einde van de wereld zou gaan. To make you feel my love.

Door Kindertolk^® Simone van der Spek

Talenten, mijn kinderen hebben er vele (net als alle (mensen)kinderen) maar er is er één die mij diep raakt. Iedere keer opnieuw. En dat ene talent heeft dus een boodschap voor mij, iedere keer opnieuw.

Mijn oudste dochter (9) houdt van mensen zoals ze zijn. Ze accepteert iedereen om haar heen, inclusief hun “fouten”. Al vroeg merkte ik dat doordat ze mij zichtbaar en voelbaar liefhad, wat ik ook deed. Later merkte ik het met vriendinnetjes, ze had ze allemaal even lief. En ook met een juf die haar pijnlijk raakt blijft ze verbonden en ervaart ze een positieve band.

Ik leerde daardoor van haar om mezelf lief te hebben, om mij mijn fouten te vergeven, zoals zij ze mij vergaf. Later leerde ik van haar dat je van alle mensen kunt houden, ook al houd je niet altijd van hun gedrag. Ze leerde me om verder te kijken dan de pijn van dat moment, om de mooie mens achter het gedrag te zien.

Nu zit ze in een fase waarin ze even lief heeft als altijd, maar waarin ze ook duidelijk kiest aan wie zij haar tijd wil besteden. De mensen en kinderen die haar pijnlijk raken zoekt ze niet of veel minder op. Haar liefde voor hen wordt er niet anders van, haar manier van met ze omgaan wel. Dus probeer ik nu te leren om mijn tijd en aandacht niet te geven aan wat pijn doet, maar juist aan wat ik fijn vind. Dat is geen natuurlijk gedrag voor mij. Ik ben altijd gericht geweest op verbeteren wat er te verbeteren valt en geef dus tijd en aandacht aan wat niet goed gaat/fijn is.

Leren van dit talent van mijn dochter heeft me veel gebracht en ik verheug me op alle nieuwe stappen die ik hierin samen met en door haar nog mag zetten.

Aangeleverd door Kindertolk^® Angelique de Vries

“Hij is zo snel boos, verbaal zo sterk, irritant wijs soms. Hij draait zich er helemaal in vast, explodeert soms echt, het komt van zo ver. Hij schreeuwt, scheldt, gooit, zoekt constant grenzen op, gaat er vaak nét overheen. Hij is niet snel onder de indruk. ‘Stoppen’ komt niet in zijn woordenboek voor. Ja, als ik heel boos geworden ben, komen de tranen. Ik snap niet waarom hij zo vaak niet naar mij luistert.“

Totdat ze zag dat hij háár iets duidelijk wilde maken. Er veranderde iets; ze stopte om hém te laten luisteren en begon met naar zichzélf te luisteren. Zelf was ze ook snel geïrriteerd. Ze wist wat ze wilde, maar uitte dat vaak niet. Zocht constant haar grenzen op, ging er vaak overheen. Stoppen kwam niet in haar woordenboek voor. Ja, als ze heel boos geworden was, dan kwam haar verdriet.

Ze was zo bezig het goed te doen, ze hoorde haar eigen stem niet meer, wikkelde zich vast in haar eigen twijfels en gedachten. Vanbinnen explodeerde ze bijna.

Haar zoontje spiegelde wat ze deed én wat ze (nog) niet deed en meer zou mogen doen. Zij mocht vertrouwen op zichzelf, niet zo twijfelen, zich meer uiten. Dit jongetje wilde geen verbaal sterke moeder, hij wilde haar vóelen. In haar volle kracht. Dat ze luisterde naar wat ze vanbinnen voelde en niet handelde uit haar hoofd (irritant wijs soms). Zij mocht vertrouwen op haar éigen innerlijk wijsheid. Haar kind laten zijn wie hij was, los van het oordeel van anderen, hoefde daar niet meer zo van onder de indruk te zijn.

Dit inzicht gaf direct een andere reactie bij haar zoontje; hij reageerde minder fel en voelde de grenzen. Hij hoefde haar de boodschap niet meer te spiegelen, ze had hem gehoord, ze had hem verstaan.

Aangeleverd door Kindertolk^® Ingrid van Dopperen

PresentChild is er ook voor kinderopvang en onderwijs; kinderen spiegelen ook hun groepsleider, peuterjuf of leerkracht; met hart en ziel en uit eigenbelang; want ze hebben opvoeders nodig die gelukkig zijn.

Een leerkracht vertelt:

Het betreft Daniel, hij is ongeconcentreerd, praat veel en kan de clown uithangen in de klas.
Het is vooral storend bij het zelfstandig werken, als iedereen stil werkt.
Als hij vreemd gedrag vertoont spreek ik hem hierop aan en vertel wat het met mij doet. Hierdoor krijgt hij geen podium meer van de klas en wordt het gedrag minder.
Eigenlijk laat hij te weinig van zichzelf zien in zijn leerwerk, hij kan meer dan hij nu doet.
De ene keer ga ik met hem in gesprek en probeer ik hem structuur bij te brengen en hem leren om te plannen, de andere keer laat ik het gaan (als hij andere kinderen hierbij niet stoort).
Hij mag van mij kiezen om apart te zitten op een stilte plek. Dit is een tafel achter mijn bureau waar hij met de rug naar de klas toe zit, zo heeft hij minder afleiding. Ik hoop dat hij leert om zelfstandiger te worden, dat hij intrinsiek gemotiveerd wordt om zijn schoolwerk zo goed mogelijk te doen, dat hij trots kan zijn op zijn eigen werk.

Deze juf heeft in de spiegel durven kijken en heeft ontdekt, dat Daniel haar bewust maakt dat ze meer kwaliteiten in zich heeft, dan ze laat zien. Ze is hiernaar op zoek gegaan en tevens naar haar eigen innerlijke onbalans tussen “spelen en werken”.
 
Ze zegt: “Sinds ik me meer open stel, ook naar de kinderen toe, merk ik dat het contact met de kinderen is veranderd. Ze zijn ook opener naar mij toe en geven me soms spontaan een knuffel. Ik wil zelfstandiger worden en intrinsiek gemotiveerd blijven voor mijn eigen innerlijke groei(werk). Ik ben er trots op.
Ik ben ook tevreden over het resultaat van deze oefening. Ik begrijp Daniel steeds beter en wil gesprekjes met hem gaan voeren, zodat hij ook tot bloei kan komen op zijn eigen manier!”

Aangeleverd door Margrete Stoute, kindertolk, ook voor het onderwijs

Over boosheid en onzindelijkheid

Onlangs ontving ik in mijn praktijk een jonge, alleenstaande moeder die ten einde raad is door de boze buien van haar zoontje van bijna 6.
Moeder is gescheiden en heeft -samen met haar ex-man- 1 kind. Naast de boosheid, plast en poept hij weer in zijn broek, terwijl hij daarvóór geheel zindelijk was. Ook houdt hij zijn poep bewust op, wat nu leidt tot verstopping en diverse huisartsbezoeken.

Ze zou willen dat de boze buien verdwijnen en dat hij weer naar het toilet gaat om te plassen of te poepen.

De boze buien maken haar erg verdrietig, uitspraken als ‘ik haat je, ik maak je dood’ komen vaak voorbij. Deze opmerkingen raken haar diep en doen pijn.
Het zorgt er voor dat ze onzeker is en ze zichzelf de schuld geeft: ‘ik doe het niet goed, ik begrijp hem niet’.
M.b.t. het broekplassen en –poepen is ze bang –naast dat het haar vermoeid en uitput- dat ze hem gaan pesten op school…   

Nieuwe inzichten

Tijdens het Kindertolktraject krijgt moeder het inzicht dat zij ook veel boosheid (en verdriet) in zich heeft en dit nooit uit.
Ze heeft zich in haar leven vaak onbegrepen gevoeld, wat heeft geleid tot de onzekerheid die ze nu in haar volwassen leven voelt.
Door deze oude emoties niet te uiten, draagt ze nog veel ‘oude shit’ met zich mee.
Net als haar zoontje die zijn poep (lees: oude shit) niet loslaat op de WC…  

Afstand doen van ‘oude shit’

Door onze gesprekken en de oefeningen en tips die ze meekreeg, ging ze oude emoties doorvoelen en verwerken, oftewel afstand doen van haar ‘oude shit’.
Ook deed ze letterlijk afstand van haar ’oude’ meubels, omdat deze haar aan haar ex-man en alle negatieve gevoelens daaromtrent herinnerden. En ze kocht zelfs een nieuwe TV, iets wat ze vanuit haar onzekerheid voorheen niet durfde te doen. Ze ging zichzelf meer en meer ‘waarderen’ en maakte hiermee een nieuw begin voor zichzelf.
Ook heeft ze een opleiding afgerond en haar eerste baan is nu een feit. Nu kan ze ook financieel helemaal alleen voor haar zoontje zorgen, een hele grote wens gaat in vervulling!

En haar zoontje? Die plast en poept inmiddels weer op de WC en zijn boze buien behoren tot het verleden… 

Door: Eeltje Heida, Kindertolk uit Nieuwehorne, Friesland

Kinderen geven door hun gedrag en wie ze zijn elke dag cadeaus aan hun ouders. Cadeaus die hen de ogen kunnen openen. Ook cadeaus in de letterlijke zin van het woord vertellen vaak veel.
Het is moederdag. Irma, Arend-Jan en hun twee zoons Pieter en Kees verblijven dat weekend in een vakantiehuisje. De jongens hebben in hun woonplaats cadeaus gekocht en deze zijn meegenomen naar het vakantieadres.
Irma vertelt: ‘De cadeautjes hadden ze in het huisje verstopt. Kees had zijn cadeautje in een kastje gedaan en daar een deken overheen gelegd. Pieter had daar nog een slaapzak bovenop gedaan. Toen ik mijn cadeautjes gevonden had kregen de jongens woorden. Kees vond dat door de slaapzak de verstopplek verraden was. De jongens hadden allebei kaarsen gekocht. Ik kreeg van Kees een paarse kaars in de vorm van een huis. Van Pieter kreeg ik doucheschuim’.

Irma beschrijft Pieter als kinderlijk en druk. Kees is volgens haar juist stoïcijns en rustig. Als kindertolk vertaal je deze typeringen als ‘delen’ die, al dan niet bewust, in moeder zelf aanwezig zijn. Bij de vertaling kwam naar voren dat het kinderlijk drukke deel en het stoïcijnse rustige deel binnen moeder met elkaar in conflict zijn. De cadeautjes van de jongens maken veel duidelijk. Alle delen in haar mogen uit hun verstopplaats komen en samen aanwezig zijn. Ze mogen in het licht worden gezet! Het drukke deel kan af en toe van haar afgespoeld worden. 

De kaars is in de vorm van een huis. Het is tijd om In haar lichaam het vuur te ontsteken. Waar loopt ze echt warm voor? Wat vindt ze zelf leuk?
Irma is hiermee aan de slag gegaan. Om haar proces aandacht te blijven geven heeft ze de kaars een prominente plek in de huiskamer gegeven. Regelmatig steekt ze deze aan. Een mooi en zichtbaar anker!

Ilanda de Dood
 

‘Als we een spelletje spelen, wat niet gaat zoals het moet gaan, dan kan het ontaarden in totale chaos. Gooien, schelden, dat niet alleen… Maar hij is dan boos op iedereen! Alles is zwaar overdreven, de nuance ontbreekt dan.’
Hij verteld over zijn zoon van 10, zijn zoon waar hij ontzettend trots op is. Over zijn zoon die veel kwaliteiten heeft, maar waar hij zich als vader zich ook zo aan kan irriteren! De vader noemt zijn zoon dan de ‘zielige’. Zijn zoon zit na een enorme woede-uitbarsting vol zelfmedelijden: ‘Ik ben stom, jullie vinden mij niet lief…’. Hij wordt geraakt door deze houding van zijn zoon en kan zijn zoon daarin niet helpen, maar hij is vaak zelfs de aanjager! Het zuurstof voor het vuurtje, waardoor het er in huis echt niet gezelliger op wordt. 

Tijdens het tweede gesprek geeft vader aan dat hij op jonge leeftijd al een enorme verantwoordelijkheid op zijn schouders heeft gekregen en daardoor een bepaalde richting op is geduwd. Een richting op zijn werk waar hij helemaal geen energie van krijgt. Op zijn werk functioneert hij prima en stuurt veel mensen aan, maar eenmaal los van zijn rol als leidinggevende, is hij boos op iedereen! Zelfs de politieagent bij het tankstation krijgt de volle laag… Alles is zwaar overdreven, de nuance ontbreekt dan.
De boodschap van zijn zoon is dan ook dat vader het rationele minder mag laten overheersen, iets minder op zijn schouders en méér in contact met zijn emoties, ook al zijn dit emoties (o.a. zelfmedelijden) waar hij als volwassene de kriebels van krijgt. 

Na een paar weken spreek ik de vader weer. Zijn zoon is aanzienlijk minder boos, zijn vrouw noemde al op dat ze ziet dat haar man af en toe even stil staat, dat hij rustiger is, meer in contact met zijn gevoel. Op het werk blijkt er plots licht aan het einde van de tunnel te zijn, er komt ruimte om te doen waar hij wél weer energie van krijgt.  

Marieke de Boer Paardekooper - Kindertolk^®

‘Ze lijkt wel bezeten! Vooral ’s nachts. Dan kan ze helemaal uit haar dak gaan en trapt ze met haar benen alle kanten uit. En hoe ik het ook wil, ik krijg geen contact met haar. Ik mag haar niet aanraken. Ze schreeuwt het uit, ze lijkt de exorcist wel!’

Aldus een moeder uit mijn praktijk. Ze vertelt me het verhaal over haar achtjarige dochter.
‘Het raakt me zo. Dit speelt al jaren. Ze heeft nog nooit een nacht doorgeslapen. Krijsend wordt ze wakker, maar ik mag niet bij haar komen. Er is echt een afstand tussen ons.
Het lijkt ook wel of ze de wereld op haar schouders draagt. En ik gun haar juist een onbezorgd leven. Dat ze gewoon kind kan zijn.’ 

Na het vertalen komt moeder terug op gesprek. Uit het verhaal blijkt dat moeder als klein meisje veel verantwoordelijk heeft ervaren. Als oudste in het gezin werd er veel van haar gevraagd. Alsof zíj dus de wereld op haar schouders droeg en nooit echt onbezorgd kind heeft kunnen zijn. We schenken aandacht aan dit verdriet, aan het kleine en gekwetste meisje in haar. Door deze aandacht ontstaat een soort verbinding, ‘contact’. En alles mag er even zijn en gevoeld worden.

Na een aantal weken zie ik moeder terug.
‘Ongelooflijk, maar na de vertaling mocht ik ineens mijn dochter weer aanraken. Ze wil me zelfs knuffelen. Het contact tussen ons is veel beter geworden. Zelfs haar eczeem verdween kort na ons gesprek.
Ook ik stem nu beter af op mijn behoeften en gun mezelf om meer plezier te maken.’

Nadat we afscheid hebben genomen en ik terug naar binnen loop, besef ik maar weer eens wat voor bijzonder werk ik mag doen.

Miranda van de Bilt-Thoma
Kindertolk^® - Coach – Spreker – Trainer

Er komen een oma en haar dochter bij me. Het is heel bijzonder om ze beiden te begeleiden. Oma vertelt over haar kleinzoon (de neef van de dochter die ook bij mij op consult komt. Oma heeft nog een andere dochter), Door omstandigheden zorgt oma voor haar kleinkind, omdat zijn eigen moeder dit niet fulltime kan. De zorg voor haar kleinkind valt haar zwaar, ook omdat er verschillende dingen met Bas aan de hand zijn. Zo heeft Bas geen interesse in eten. Hij vraagt niet om eten, heeft geen behoefte aan eten. Dat is al van kleins af aan. Vanaf dat hij vast voedsel eet. Hij dronk nooit zijn flesje leeg, en later wist hij zich geen raad met vast voedsel. En dat is nu nog steeds zo. Bas is nu 4. HIj heeft moeite met kauwen, dat is echt een klus voor hem. Eten is hard werken voor hem!

Ik geef aan oma de boodschap terug dat ze zichzelf beter mag gaan "voeden". Dat ze, ook al heeft ze deze belangrijke taak op zich genomen van de opvoeding van Bas, aan zichzelf mag blijven denken en doen wat goed voor haar is. Ze zet zichzelf nooit op de eerste plaats, Voor Bas heeft eten (voeden) geen prioriteit. 

Gedurende de gesprekken komt naar voren dat in het gezin van oma eten "niet gezellig" was. De dochter beaamt dit in haar gesprek. Oma vertelt: als mijn man belde dat hij niet thuis kwam eten, dan maakte mijn dochters een ronde dansje. Vaders zat achter de krant en als hij daar niet achter zat, dan zat hij te vertellen hoe je moest eten. Zit stil, zit recht. Hij was dwangmatig bezig om zijn dochters manieren bij te brengen.

Laat nou "dwangmatigheid" een ding zijn bij Bas! Bas is geobsedeerd door auto's, vrachtwagens en dinosaurussen. Hij is daar continue mee bezig: boeken, filmpjes op Youtube.  Hij weet alle geluiden die ze maken. Ook is hij gefascineerd door modder. Als hij een modderplas ziet, dan gooit hij zich daar vol in. En is hij niet tegen te houden. Modder, aarde, vertaal ik met moedergevoelens en oerrrgevoelens. En daar blijkt nogal wat te zitten bij oma, wat de band met haar eigen dochter betreft. 

Oma gaat inzien dat ze los mag gaan laten (de fascinatie/fixatie loslaten). Dat ze vaker zichzelf mag gaan voeden en naar haar eigen (oer)gevoel mag gaan luisteren. En dat ze de problemen met haar en haar eigen dochter ook een plek mag gaan geven. 

Een hele mooie casus die oma en (de andere) dochter hele mooie inzichten heeft gegeven, waardoor er verbetering optreedt bij Bas.

Door Kindertolk^® Saskia Markestein

Jet van vijf heeft telkens weerkerende koortspieken die medisch niet verklaarbaar zijn.

"Ze zit wel vaak vol", vertelt moeder, "en ze heeft ook last van nare dromen over heksen en spoken. Ik moet dan komen om ze weg te jagen". Wanneer moeder gevraagd wordt of zij ‘vol zit’, dan vertelt ze dat haar leven vol zit met allerlei activiteiten waarmee ze probeert een betere moeder te zijn. “Het rare” zegt ze, “is dat ik er altijd zo koortsachtig mee bezig ben” (!).

Het is moeders spookbeeld dat ze geen goede moeder is, dít mag ze wegjagen. Moeder is geraakt en schrapt onmiddellijk in haar agenda. Zonder enige verdere behandeling van Jet verdwijnen de koortsen zonder terug te keren.

Onze dochter is ruim twee en onze zoon bijna een half jaar als we het voor het eerst zien gebeuren. Zij knijpt, bijt of slaat hem. Duwt hem om als ze denkt dat niemand kijkt, of schopt hem.

Op een dag haal ik ze van de crèche. Onze zoon zit onder het bloed en hij heeft 2 grote krabben rond een oog. Dat heeft zij gedaan. Binnen in mij lijkt iets te breken. Ik ben er niet bij geweest, ik heb hem niet beschermd, ik heb hem niet getroost. En ik vind onze dochter een monster.

Onze zoon, hij is een en al liefde. Natuurlijk doet het hem pijn, huilt hij en is hij soms bang voor zijn zus. Maar hij is bovenal liefdevol naar zijn zus toe.

Op aanraden van de begeleidster van de crèche gaan we naar een speciale coach en homeopaat. Langzaamaan wordt het krabben, bijten, slaan, knijpen, omduwen en schoppen minder. Ook de verlegenheid van onze dochter lijkt af te nemen. Doorgaans is ze thuis een pittig dingetje, maar buitenshuis doet ze haar mond nauwelijks open.

Toch voel ik me moe en wanhopig, waarom blijft ze toch zo gemeen doen tegen haar broertje? Dat is het moment dat ik contact opneem met Janita. Ik vertel het verhaal. Schaamte. En oh, wat ben ik doodop.

Janita zegt me dat zij een vurige vrouw voor zich ziet. Ik wil fel reageren, maar houd me in en glimlach het weg. Ineens zie ik het. Onze dochter laat me een kant van mezelf zien die ik onderdruk, afkeur. De vuurvrouw.

Al pratende komen we erachter wat vuur voor me inhoudt. Vuur staat symbool voor mijn gevoel. Ik ga pas voelen als het vuur verzengend is. Ik negeer het type vuur dat als een kool smeult, als een kaars brandt of als een kracht licht en warmte uitstraalt.

Wacht eens even: ‘Thuis ben ik doorgaans een pittig ding, maar buitenshuis trek ik mijn mond nauwelijks open.’ Onze dochter spiegelt waar ik mee bezig ben: ik heb vanbinnen een stuk dat ik niet/nauwelijks (aan de buitenwereld) toon. Ik doe lievig, maar voel me niet per se altijd lief. Puzzelstukjes beginnen als vanzelf in elkaar te vallen.

Onze zoon spiegelt ook, hij weerspiegelt mijn goed ontwikkelde watervrouw, om het zo maar te zeggen. Hij laat me vooral zien dat het vuur mooi is. Wat zijn zus hem ook aandoet, hij houdt van haar, hij is dol op haar en hij moet altijd om haar lachen. Hij laat me zien dat water (zachte kracht) en vuur (aanwezige kracht) allebei prachtig zijn.

Onze dochter slaat, bijt, schopt en krabt dat schijn-lievige weg. Weg met het neppe gedoe. Aan mij de enorme taak om haar in mijn armen te sluiten als ze iets ‘monsterachtigs’ doet. Juist dan.

Wat ik vooral heb geleerd van de PresentChild-methode is, om naar het grote verhaal te kijken.
Ik heb me verzet tegen het gedrag van mijn dochter. Ze moest met haar klauwen van haar broertje afblijven. Ik keurde haar af en strafte mijzelf ervoor. Het waren haar en mijn gedrag die zo lastig waren, zij als mens was juist superdapper bezig mij iets te laten zien.

Wat liet en laat ik mijn ouders zien? En wat lieten en laten zij hun ouders zien? Dat bedoelde ik met het grote verhaal.
Door de PresentChild methode ben ik me bewust dat wij allemaal – echt niet alleen onze kinderen, maar ook familieleden, vrienden en collega’s – met ons gedrag iets aan de ander proberen duidelijk te maken. Dit inzicht heeft me een milder, geduldiger en liefdevoller moeder en vrouw gemaakt. En ik lach tegenwoordig veel om onze pientere kinderen.

Ruben heeft PDD-nos (een vorm van gedrag uit het autistische spectrum), tics, een zwakke concentratie en is snel moe en overprikkeld.

Rubens moeder werkt in het onderwijs en heeft alle trucs waarbij Ruben baat zou kunnen hebben geprobeerd. Daarmee werd de situatie beheersbaar. Na toepassing van de PresentChild methode zegt ze: “ik beantwoordde uitstekend aan alle verwachtingen, maar een wederzijds diep contact, ook met mezelf, ontbrak (autisme is een probleem met de wederkerigheid van het contact). Ik was een plichtsgetrouwe robot, doods en heel moe”. Nadat ze daar verandering in aanbracht, is het met Ruben vele malen beter gegaan dan iemand ooit had verwacht. Hij is nu een sterke leerling, kan geconcentreerd werken, slaapt weer goed, de tics zijn grotendeels verdwenen, zijn motoriek is sterk verbeterd. De IQ test viel 35 punten hoger uit en Ruben blijft zich ontwikkelen. Speciaal onderwijs is niet langer noodzakelijk.

Een vader vertelt: "Mijn dochter T was destructief en vertoonde wegloopgedrag. Zij en ik leven gescheiden van elkaar en hebben een hele oppervlakkige relatie. Het gedrag van mijn dochter was een groot probleem, ook op school. Ze stond niet open voor wat voor hulp dan ook. Ik maakte me grote zorgen. Toen kwam erachter dat ik bij een kindertolk mijn kind kon helpen zonder dat ze er bij hoefde te zijn. Ik was héél sceptisch, maar wanhopig. Dit was mijn strohalm maar bleek een dikke vette reddingsboei te zijn. Het leverde zoveel meer op dan ik had verwacht. We hebben een intensief intakegesprek gehad, van mens tot mens, dat veel emoties los maakte. Ik snapte echter nog steeds niet hoe het mijn kind zou kunnen helpen.

Bij het tweede gesprek was ik al na de eerste drie minuten blown out of my socks! Het werd mij duidelijk dat er een intens magische band is tussen vader en kind die zelfs met zo weinig contact nog zoveel wisselwerking heeft. Als je denkt dat jouw leven geen invloed heeft op dat van je kind dan is dat een misvatting. Ik heb net zo veel invloed als dat ik haar dagelijks zou hebben gezien. Alles wat je denkt en zeker wat je doet heeft een grote invloed. Dat kan dus ook positief gebruikt worden. De gesprekken waren verbazingwekkend en kwamen recht in mijn hart aan. Toch merk ik dat ik nog vaak vergeet om het in het dagelijks leven toe te passen. Deze bewustwording moet nog groeien, deel worden van mijn dagelijkse denken.  

In de praktijk is de situatie zo geworden dat mijn dochter nu bij mij woont. Dat is een aantal weken na de vertaling ontstaan. Haar moeder heeft aan mij gevraagd of ze een tijdje bij mij zou kunnen komen wonen. Een grote ommekeer! Het is heel fijn dat ik nu voor haar kan zorgen. De eerste twee weken waren probleemloos. Maar toen diende de zelfde problematiek zich aan als bij haar moeder. We hebben nog heel wat stappen te gaan. De verandering zit ‘m in de bewustwording van mijn handelen. Zolang ik dat onthoud, kan ik dat toepassen op alles wat er gebeurt in relatie tot mijn kinderen.

Na een tijdje kwam ik nogmaals bij de kindertolk. We evalueerden de situatie en ik vertelde hoe de omgangsregeling met mijn jongste dochter niet goed liep. Na een aantal korte vertalingen van Lianne werd me wéér duidelijk hoe ook hierbij mijn eigen proces deze omgang tegen hield. Nadat ik dit goed tot me door heb laten dringen, kwam binnen één week ook de omgang met mijn jongste dochter op gang! Geweldig!"

Aangeleverd door oud-kindertolk Lianne Kortleve

Cindy vertelt over haar zoon Jasper van twaalf: "Het probleem is dat hij niet in contact lijkt te zijn. Als wij aan tafel praten over een onderwerp, komt hij ineens uit het niets met een verhaal dat totaal niet aansluit bij waar wij het over hebben."

Als voorbeeld geeft ze aan dat hij plompverloren zei: 'He mam, weet je die man nog, daar en daar, die in een gele auto vertrok naar A?' Bij vertaling hebben van het voorbeeld valt bij moeder het kwartje: "Dat gaat over mijn vader! Toen ik een heel klein meisje was kreeg hij tbc. Het enige beeld dat ik van hem heb is dat hij in de auto stapte en vertrok. Hij is daar overleden." Na die tijd ben ik stil en lief geworden, mijn verdriet deed er niet toe.

Mijn moeder had al zoveel aan haar hoofd. Ik deelde niet meer wat er in mij omging." De moeder was diep ontroerd door de informatie die haar zoon haar gaf. Het gaf haar ingang naar een verdriet dat nooit was geuit en haar onbewust nog in de weg zat. Het was het begin van een belangrijke verandering in hun beider leven.

Er was eens ... een heel gevoelig jongetje van twee, vaak tot op het randje van de dood ziek, veel ziekenhuisbezoek, hij verdraagt niets. Een zorgenkind is het, hij ligt maar te kwijnen in zijn bedje. De eerste opdracht aan de ouders was om te ontdekken wat er aan gevoelens in hen lag te kwijnen, best veel om eerlijk te zijn. Ze voelden niets meer, waren blij als er weer een dag voorbij was. 'Ik ben een maandagmorgenproduct', zei moeder. De eerste opdracht was om alles stil te leggen, stil te zijn (zoals het jongetje in zijn bedje) en met volledige aandacht te voelen hoe dat is.

Ze merkten dat hun zoon iets actiever en wakkerder werd, zijn impulsen begon te volgen. Ik vroeg hen ook om hun natuurlijke impulsen te volgen. Dat was een lastige opdracht, want probeer die maar eens goed te onderscheiden van de ingesleten gewoonten.

Het jongetje hielp hen daarbij, hij werd echt vitaler en begon te spelen. De hele dag draaide het om vuilniswagens. Wat was vuilnis en moest weg en wat hoefde niet aan de straat gezet te worden? Hij vertelde het hen precies. Het hielp de ouders om innerlijk de grote schoonmaak te houden, op een speelse manier. Oude overtuigingen die hen weerhielden om hun impulsen te volgen mochten weggegooid worden, bakken vol ... nee, wagens vol! Met grote bewondering heb ik gezien hoe beide ouders hie mee in de weer waren, elke dag opnieuw, gedreven door de liefde voor hun kind. Een liefde waar hij zelf ook zo blijk van gaf.

Gaandeweg verlegde zijn spel zich van de vuilniswagens naar eten rond brengen, eten voor dieren, voor mensen, voor papa en mama en oma. Ook begon hij veel plezier te krijgen in het voorgelezen krijgen van sprookjes en bijbelverhalen, hij zoog het als voedsel naar binnen, wou ze keer op keer horen. Verhalen van hoop en transformatie, van wijsheid en liefde, van 'ze leefden nog lang en gelukkig'. Dat was wat hij wilde voor zichzelf en zijn ouders. De verhalen waar hij interesse voor vertoonde vertaalde ik, ze waren zó raak!

Natuurlijk had het jongetje wel achterstand opgelopen door zijn lange ziekbed. Hij werd getest en er werd geadviseerd hem naar een medisch kinderdagverblijf te sturen. Waarop ik een gesprek met de ouders voerde: is dit kind 'defect' of precies goed, juist door te zijn zoals hij is? Hij heeft een korte tijd het MKD bezocht, maar al snel bleek zijn IQ dubbel zo hoog te zijn als wat eerst werd gemeten, een normale waarde. Hij ging met zijn vier jaren naar de 'gewone school'.

Twee jaar van intensieve begeleiding en hard werken van de ouders, met een prachtig resultaat. Het leven lachte hen allen weer toe. Moeder zei: "Natuurlijk hield ik altijd al van hem, maar nu is dat nog veel sterker. Hij is mijn 'alles' ... Hij heeft het leven terug in ons leven gebracht."

“Dit gaat over mijn zoon van 5 die in zijn broek poept. Hij is wel zindelijk geweest, maar sinds een jaar poept hij in zijn broek. Eigenlijk gaat het al wel wat beter. Maar wat hij nu nog doet, hij verstopt zich onder de tafel en dan gaat hij daar in zijn broek poepen! Het raakt me zo”.

Daarmee begon een moeder een paar maanden geleden te vertellen over haar zoon. Toen ik het verhaal omkeerde, kwam de volgende boodschap naar voren: Mam, jij draagt oude shit bij je. Eigenlijk gaat het nog niet echt beter. Deze oude shit die er diep van binnen zit, verstop je als het ware onder de tafel.

Deze boodschap kwam direct heel diep binnen bij de moeder. Er ontstond direct een lichamelijke reactie bij haar keel. Ze wist dat ze iets ouds bij zich droeg, iets wat niet van haar was. Het was zelfs iets van generaties terug. Dit voelend weten is iets anders dan het er over nadenken, dan had ze dit nooit kunnen verzinnen, bedenken.
Tot nu toe verstopte de moeder zich voor haar hoog gevoeligheid en intuïtie, terwijl dit eigenlijk haar kracht was. Ze heeft een eigen onderneming en zou er veel baat bij hebben als ze het als kwaliteit kon inzetten. Tijdens deze sessie werd ze zich bewust van de oorzaak en is er iets heel wezenlijks veranderd. Sindsdien zet ze haar potentieel, haar gave, veel meer in, in haar dagelijks leven en in haar onderneming. 

Het mooie was, dat de jongen daarna gewoon weer naar het toilet ging als hij moest poepen.

Aangeleverd door kindertolk Jennie van der Wal uit Zwolle.  

Een moeder komt naar me toe voor haar dochter Nina. Ze kan zich slecht concentreren op school met name bij het rekenen, ze is steeds aan het wegdromen. En thuis onderbreekt ze haar moeder steeds als die iets zegt. Moeder heeft haar laatste woord nog niet uitgesproken of dochterlief begint enthousiast haar eigen verhaal te vertellen!

De juf maakt zich zorgen en de ouders inmiddels ook. Is er sprake van een concentratieprobleem?

Aan moeder geef ik terug wat haar dochter haar wil vertellen met dit gedrag. Moeder blijkt zelf ver weg te zijn van haar dromen. Ze concentreert zich niet op wat echt belangrijk is op haar leerweg, namelijk haar eigen levens-verhaal! De dingen waar zij enthousiast van wordt en die ze graag doet. Dat is dus de mooie boodschap die haar dochter voor heeft. Nu gaat het een stuk beter met de concentratie van Nina, inmiddels is rekenen zelfs haar favoriete vak op school geworden!

Dit is een mooi voorbeeld van hoe kinderen ons ook attent kunnen maken op de mooie dingen van het leven! Aangeleverd door kindertolk Marga Huis in 't Veld uit Waalwijk.

Moeder komt voor Jaap die slecht echt, ze maakt zich zorgen. Hij is erg mager en moeder probeert van alles om hem wat te laten eten. Als Jaap iets eet dan kauwt hij heel lang op elk stukje.

Bij de vertaling vraag ik moeder hoe zij zich 'voedt' zowel geestelijk als lichamelijk en moeder voelt hem gelijk binnen komen. Ze zorgt slecht voor zichzelf, en heeft geen leuke dingen voor zichzelf of ter ontspanning. Ook vraag ik moeder of zij lang op dingen 'kauwt' en ook deze komt bij haar aan. Ze blijft lang in dingen hangen en 'kauwt' ook eindeloos voor ze het laat gaan.

Door deze bewustwording is moeder hardlopen gaan oppakken wat ze altijd leuk vond en toen ze in de week na de bewustwording thuis kwam na hardlopen en lekker wilde gaan douchen was haar zoon thuis voor het middageten. Ze heeft hem gegroet en gezegd dat ze zin had om even uitgebreid te gaan douchen en terwijl ze naar boven liep hoorde ze Jaap een bordje pakken om te gaan eten. Toen ze beneden kwam had haar zoon gewoon gegeten. Twee weken later eet zoon stukken beter alleen het kauwen blijft een beetje, moeder is hier ook nog mee bezig. Twee maanden later vraag ik moeder naar het kauwen en ze moest nadenken of ze het nog had gezien. Door Angelique de Vries, kindertolk in Goor (Ov).

Een moeder in de oudercursus vertelt dat haar zoon (6 jaar) steeds bij haar in bed wil slapen.
Ze wil daar van af maar dat is lastig. Haar zoon hangt erg aan haar en weigert in zijn eigen bed te slapen.

Het blijkt dat de echtgenoot van deze vrouw een jaar geleden is overleden.
In de tijd na het overlijden meende ze dat ze haar zoon er behoefte aan had om samen met haar te slapen.
Bij de vertaling dringt het tot haar door dat zij het zelf is die moeite heeft met het verlies en alleen zijn.
Het overlijden van haar man brengt deze gevoelens met zich mee maar dat ze zijn al veel ouder.
Vroeger ‘verloor’ ze haar vader na echtscheiding, ze was als meisje alleen en had steun nodig.
Ze kan nu voelen dat ze de gevoelens van toen niet wilde toestaan en daarom haar zoon bij zich in bed nam.

Nu ze zich zelf ontfermt over ‘het kleine meisje’ met het verdriet en de eenzaamheid,
blijkt haar zoon prima in staat om in zijn eigen bedje te slapen. Hij deed het ‘voor haar'.

Een moeder komt (zonder kind) naar mijn praktijk. Ze komt omdat haar zoontje al vanaf zijn geboorte kampt met verlatingsangst. Dit was altijd al vervelend maar de laatste tijd, haar zoontje is nu 7 jaar, wordt het steeds extremer en onhoudbaar. Als ik moeder vraag te beschrijven wat haar zoontje doet, vertelt zij het volgende:
 
Iedere dag is het 2x raak. Steeds kijkt hij op de klok. ‘Mama, over 5 minuten moeten we weer weg naar school he ….’. Tijdens de rit in de auto naar school is hij met niks anders bezig dan het afscheid. ‘’Mama, het doet zo pijn in mijn hart dat ik afscheid moet nemen.’ Moeder: ‘maar dat hoeft toch niet, mama komt je toch altijd weer ophalen?’
 ‘Ja, dat weet ik ook wel maar ik kan er niks aan doen, ik moet steeds maar denken dat ik je nooit meer zie.’ Hij huilt en is angstig en ontroostbaar, hij zwaait tot hij moeder niet langer in het zicht heeft.  
 
Vriendjes plagen hem de laatste tijd. Hij wordt als watje beschimpt. Hij schaamt zich omdat hij ook in de gaten krijgt dat andere kinderen dit niet doen. Ook juf irriteert zich inmiddels. Ze heeft hem zelfs al een keer straf gegeven. Volgens moeder is dit echter geen goede oplossing.
Moeder heeft onlangs een kinderpsycholoog bezocht en is ten einde raad.
 
Ik begin met het stellen van een aantal specifieke methodiekvragen.
Alles wat moeder antwoordt, noteer ik letterlijk. Aan het einde van het gesprek, begin ik haar hele verhaal van voren af aan opnieuw door te lopen en vertaal ik adhv de methodiek elke zin naar het leven van moeder. O.a. vervang ik de naam van haar zoon door haar eigen naam en daar waar nodig vertaal ik mbv metaforen.
 
Samen met haar ga ik op zoek naar wat er precies met moeder aan de hand is. Ook ík laat mij verrassen door de tekst die mij vaak niks zegt maar een ouder des te meer. Zo ook nu….
 
Moeder is opeens zeer aangedaan bij de zin: Ik ben zo bang dat ik je nooit meer zie mama….
Ik vraag moeder wat er raakt. Ze vertelt dat zij al jaren haar eigen ouders niet meer ziet. Een beetje verbitterd voegt zij eraan toe: Maar daar heb ik inmiddels vrede mee hoor. Het is goed zo. Er is veel te veel gebeurd.
 
Ik vertel moeder dat zij dit wel zo kan zeggen maar dat ze dit waarschijnlijk diep van binnen anders voelt. Haar kind, die zo met haar verbonden is, voelt datgene wat moeder zelf niet langer meer kan/wil voelen. Het kind weerspiegelt deze in moeder ongeleefde/ongevoelde emoties.
 
De rest van het consult besteden we aan het verhaal van moeder en háár ouders. Moeder komt in zichzelf bij een intens verdriet terecht. Over haar zoon reppen we even niet meer. Dat hoeft ook niet, we hebben de reden van zijn gedrag te pakken. Hoop ik ….
 
Hoe blij ben ik te horen als moeder na 4 weken terugkomt, dat haar zoon al de dag na het vorige consult verbaasd heeft aangegeven: mama, het doet niet meer zo’n pijn in mijn hart, hoe kan dat nou? Vorige week zei hij nog: goh mam, ik hoef bijna nooit meer te huilen he …. Goed he?
Hij krijgt stickers van juf omdat hij het zo goed doet. Is apetrots en gelukkig.
 
Moeder is zichtbaar ontroerd. Als ik dit toch had geweten, die lieve schat … Al die jaren …. Moeder kan zelf prima antwoord geven op de vragen van haar zoon. Hoe het kan dat het in zijn hart niet meer zo’n pijn doet? Omdat ík die pijn weer terug heb ‘gepakt’. Ik heb in mezelf weer contact gemaakt met mijn verdriet. Niet fijn maar wel zo eerlijk. Ik moet er iets mee. Hij moet hier geen last van hebben.
 
Nu 2 maanden later. Moeder is bij mij in therapie. Zoonlief maakt het nog steeds goed en lacht meer dan ooit … Van zijn verlatingsangst is nauwelijks nog iets te bespeuren …

Mijn zoontje (2,5) heeft een haat-liefde verhouding met onze kat. Hij is echt gek op haar, maar kan haar ook enorm pesten. Het eerste wat hij s morgens doet is naar de poes toe lopen en haar kroelen en omarmen. Met zijn wang strijkt hij over haar vachtje heen, dat vindt ze fijn. Maar er zijn ook momenten dat hij heel gemeen voor haar is en hij haar echt pest. Dan loopt ze bijvoorbeeld voorbij en dan maait hij haar zo onderuit; al haar pootjes slaat hij letterlijk onder haar lijfje vandaan, zodat ze valt, echt heel zielig en gemeen. Vooral als hij moe is dan moet die poes het ontgelden, wanneer hij is uitgerust dan is hij nog wel heel lief en aanhankelijk naar haar. 
Dit verhaal waarin zowel mijn zoontje als de kat naar mij spiegelde ging over mijn eigen haat-liefde verhouding met mezelf. Ik kan heel warm en liefdevol naar mijzelf zijn, maar er zijn ook momenten dat ik gemeen ben voor mijzelf en ik mijzelf ‘pest’ dan sla ik mijn eigen gedragenheid, zo onder mijn lijf vandaan, zo dat ik val echt heel zielig en gemeen. Vooral als ik moe ben dan moet ik het ontgelden, wanneer ik ben uitgerust dan kan ik nog wel heel lief en aanhankelijk zijn naar mijzelf.
Die haat-liefde verhouding herkende ik meteen. Het mooie was dat hierna het pesten van de poes minder werd, hij was niet meer zo op die poes gefocust als voorheen. Hij kroelde nog wel met haar, maar hij heeft haar pootjes niet meer onderuit gemaaid. 

Door Kindertolk^® Mariska Jonker  Praktijk De Kleine Prins.